Kandy, dag 3 de tempel van de tand, de bazaar en de juwelier

Vanochtend aan het ontbijt gezongen voor Ab. Hij is vandaag 70 geworden! We hadden zijn stoel versierd met ballonnen. Hij wilde er niets aan doen, maar dat lieten we natuurlijk niet gebeuren. Hij was dan ook helemaal blij met zijn stoel, de zang en de felicitaties. Manu had voor een versierde bus gezorgd, dus dat was ook leuk. Ab had in de supermarkt voor iedereen een mars gekocht, dus het leek op een echte schoolreis met traktatie en al. Het weer was vanochtend best goed. Zwaar bewolkt, maar droog. Eigenlijk dus een prima temperatuur om de tempel van de tand te bezoeken. De tempel is wereldberoemd, want de tand van Boedha zou er liggen. Het was er ontzettend druk. De Sri Lankanen zijn zeer gelovig en offeren met name bloemen, kleding en eten voor de monniken. Bij iedere tempel lopen er dus honderden gelovigen in alle leeftijden. Ook wemelt het er van de schoolkinderen. Die zijn ook zeer gedisciplineerd. Lopen in rijen van 2, hand in hand. Eerst de meisjes en dan de jongens. Als ze uit de bussen komen en b.v. op het plein voor een tempel wachten, dan stellen ze zichzelf al weer op in een rij. Toen Manu vanochtend even de tickets ging regelen, stonden wij dus kris, kras door elkaar die schoolkinderen te bewonderen en er foto's van te maken. Ze zagen dat en stonden te giechelen. Toen kwamen hun mobieltjes te voorschijn en werden wij chaoten op de foto vastgelegd. En maar lachen. Het is een leuk volk, de luitjes die niets aan je willen verkopen tenminste. Voordat we naar binnen mochten moesten we eerst weer onze schoenen inleveren. Toen door de controlepoortjes. Een poortje voor de vrouwen en een poortje voor de mannen. Laura, een jonge vrouw uit onze groep mocht er niet in, haar broek zat te strak om haar billen 😯. Niet te geloven. Iemand had nog een grote sjaal in haar tas, die om haar middel gebonden en toen mocht ze er ook in. Wij allemaal met angst en beven door de controlepost, maar gelukkig mocht verder iedereen doorlopen.  In de tempel was het een aaneenschuiveling van mensen. Sommigen zaten biddend op de grond, dat zie je heel vaak in tempels. Veel altaren met grote olifantentanden. Eerst dacht ik nog: heet het daarom nu de "tempel van de tand"? Maar nee in een volgende zaal werd beeldend uitgelegd waar die tand van Boedha gevonden werd, en door welke koning, en waarom die koning dan een tempel om die tand had laten bouwen. Logisch toch? Maar toen ik nog eens goed naar de afbeelding met die tand keek, had ik wel het idee dat Bhoeda een gigant geweest moet zijn. De tand had het formaat van een leeuwentand of misschien nog wel iets groter. De beeltenis ging over eeuwen heen, met diverse koningen die allemaal weer iets toegevoegd hebben aan het geloof, dus ik heb het stille vermoeden dat er ook zo door de jaren heen wat verdraaid is aan de waarheid. Aangezien het bloedheet was in de tempel, snel doorgegaan naar het museum van het Boedhisme. En eerlijk gezegd vond ik dat wel interessant. Het gaf een impressie van de 17 landen waar het Boedhisme een belangrijke plaats inneemt. China, Japan, Korea, Maleisie, laos, Cambodja, Vietnam, Kazachstan, enz. Je zag heel duidelijk welke landsaus er over het Boedhisme gegoten was. Sommige landen beelden Boedha, de tempels en stupa's op een hele rijke manier uit, met edelstenen, goud en prachtig versierde wandtapijten. En in andere landen wordt het Boedhisme op een hele sobere manier beleefd. Het was een klein museum en dat doet het sowieso wel goed bij me. Uiteraard moesten we er door de soeveniershop weer naar buiten, ach monniken zijn net mensen zullen we maar zeggen. Na het tempelbezoek werden we vrij gelaten. Met Janny en dochter Charlotte gingen we naar de bazaar. We waren al gewaarschuwd voor de vele truccen die ze uithalen, dus rugzak op de buik en gaan met die banaan. Ik zag een mooie grote sjaal en vroeg wat hij moest kosten. 4800 roepies, echt Kashmier madam! Ja hoor, neem je grootje in de maling. Wat will you give me? Nou, wat dacht je van 1500 roepies? Een heel verontwaardigd gezicht, de verkopers onderling heel geagiteerd praten en met hun hoofd schudden. Ik zeg dus; dan niet, en loop weg. Erwin stond nog in het kraampje naar een shirtje te kijken. En ook Charlotte stond nog in de winkel. Hoor ik "Carola, come back. You can have it voor brdebrbdrr roepies". Ik verstond er geen bal van. Dus Charlotte komt naar buiten: ik heb het voor je naar 1350 roepies afgedongen! Ik dus blij en trek de knip. Maar Danielle zegt: nee, mam. Je moet er nog meer van af dingen. Nee joh, nu is het mooi geweest. Die mensen moeten ook leven. Danielle pissig, die ziet haar erfenis natuurlijk weer in rook opgaan, ze vindt dat ik teveel betaald heb. Even later ziet ze een luchtige broek en ze begint lekker af te dingen, gooit er nog even tussendoor dat ze maar een arme student is en knippert een keer met haar ogen en walla, ze heeft het broekje voor weinig. Erwin trekt zijn buidel en betaald. De verkoper knippert met zijn ogen....ze was toch een arme student? Maar wel met har pappie met gevulde beurs. Op de een of andere manier zien ze Erwin altijd voor vol aan, geen idee waar dat nu vandaan komt 😂. Even verderop zie ik nog een leuke sjaal in ander design en kleuren, dus ik zeg tegen Dani, als je het zo goed weet, doe dan maar een poging om die sjaal goedkoper te krijgen. Keihard begint ze aan de onderhandeling, weet van geen wijken, ik sta me rot te generen, maar ze krijgt de sjaal mee voor 1000 roepies, nog geen € 5,00. Goed gedaan meissie. Ondertussen was er wel een mannetje van het begin van de bazaar tot het midden waar we ons nu begeven meegelopen. Waarschuwt ons zogenaamd voor zakkenrollers, bedingt op zijn manier nog meer korting bij de verkopers en kent als kers op de taart "Mak Rut" Jaha, "Mak Rut, my friend" en hij knikt er enthousiast bij. Oh bedoel je soms Mark Rutte? Yeh, yeh he is my friend. Tuurlijk joh, droom fijn verder. Maar goed ik krijg zo langzamerhand genoeg van de bazaar, de chaos, de opdringerige verkopers en wil gewoon naar buiten. We komen nog langs een kraampje waar Danielle, Charlotte en Janny nog een luchtige broek kopen voor € 2,50, en dan willen Erwin en ik echt de frisse buitenlucht in. Nog even naar de naastgelegen overdekte markt. Weer een kereltje met ons mee, sodemieter toch op lui! Ik zie bij een van de winkeltjes een olifantenmasker buiten hangen. Bij een van de tempels stond voor de ingang ook een verkoper met dezelfde maskers, hij probeerde iemand van de groep zo'n masker te verkopen en riep uiteindelijk nog de bus in, oke mister 2000 roepies, maar de bus vertrok toen al. Wij dus vragen bij de markt wat dat masker moest kosten... 6800 roepies. Erwin en Danielle zetten de tegen aanval in, maar de verkoper blijft vasthouden aan 6800 roepies. We lopen weg en ook hier ben ik wel klaar, dus lopen we naar de uitgang, waar we Marjolijn en haar moeder Jose van onze groep tegenkomen. Ze vraagt wat we gedaan hebben en Erwin vertelt haar van de vasthoudende verkoper. Jose zegt, ik krijg dat ding wel voor 2000 roepies hoor. Denk je, vraagt Erwin? Nou succes ermee. Wij gaan even lekker ergens lunchen en gaan dan met 2 tuktuks weer terug naar het hotel. Wat een rit weer. Links, rechts, gas erop, rem eraf, kris, kras, een en al chaos. Het wemelt er van de stadsbussen, die zo rond de 20 roepies doen dus altijd overvol zitten en dwars door de stad scheuren. Brommers, scooters, fietsers, tuktuks, auto's en voetgangers, iedereen doet mee aan het feest. Uiteindelijk belanden we toch weer heelhuids bij ons hotel. Even de spullen wegbrengen en dan gaan we nog even met Janny en Charlotte naar de juwelier. Danielle wil een ring met een robijn, haar geboortesteen en ik zoek een zilveren ketting met vier kleine saffiertjes uit. Erwin onderhandelt wat en Danielle en ik zijn blij.

Bij het diner zit ik naast Ab. Hij heeft een leuke dag gehad. Op enig moment komt Jose binnen en legt een pakje voor Erwin neer. Nee he, is het je gelukt? Tuurlijk, zegt ze, dat had ik toch beloofd? Voor 2000 roepies heb ik een olifantenmasker aan de muur (binnenkort dan). Dan komt de rest van de groep binnen en begint weer in polonaisse voor Ad te zingen. Hij wordt er verlegen van. We kletsen nog wat, dan worden de lichten gedempt en wordt de taart met 2 brandende kaarsjes binnen gebracht die Erwin en ik gisteren voor hem besteld hebben. Nu is het feest compleet. We hebben op de taart " Happy birthday Ab, 70 jaar" laten schrijven .Ad is er een van een eeneige tweeling, zijn broer is dus ook jarig. Hij maakt een foto van de taart en stuurt een geniepig appje aan zijn broer: jij hebt vast niet zo n mooie taart gehad! We weten de taart in 30 stukjes te verdelen en na het diner krijgt iedereen een stukje van de taart. Dan gaan we allemaal naar de kamer. We vertrekken morgenochtend vroeg, 7:30. De koffers worden om 6:45 opgehaald. We moeten eerst 4 uur in de bus en dan gaan we een treinreis van 2 uur door de prachtige natuur maken. Vestjes mee, want het schijnt er fris te zijn in de bergen. We gaan het weer meemaken. Nu ga ik weer op een oor, compleet ondergedompeld in de citronella. Naast me ligt er iemand in adamskostuum boven op de lakens. Hoop dat die k...muggen daar eerst even van snoepen, voordat ze aan mij beginnen. Ze zullen toch wel eens verzadigd zijn?