Pubstreet en het National Museum

Op aanraden van Harrie (we komen maar niet los van hem), willen we gaan eten bij het Temple Restaurant. Voor ons hotel houden we een tuktuk aan en vragen wat hij wil hebben voor het tochtje naar het restaurant. $ 2,00. Het is niet te geloven. Het gaat dan ook maar om een stukje van een paar kilometer maar het blijft natuurlijk een friemelbedrag. De concurrentie is dan ook schrikbarend, voor ons hotel stonden er al vier te wachten op een klusje. Zoals gezegd was het niet zover weg en onderweg wat leuke stukjes van Siem Reap gezien. Als we een straat inrijden zien we Pubstreet in grote neonlichten boven de straat hangen. Links en rechts van de straat winkeltjes, pubs, restaurantjes en een hele gezellige drukte van flanerende mensen. We rijden een stukje door en zien een zijstraat waar ook weer het bord Pubstreet in Neonlichten hangt. Je kan er van pizza's, Mexicaans, Cambodian BBQ, tot weet ik veel wat eten. En wat helemaal prettig is? Er mag geen gemotoriseerd verkeer door de straat. De tuktuks staan dus allemaal op een hoopje, daar waar het mag, te wachten op een klus. We stappen uit, Erwin betaalt de chauffeur en hij wijst ons het Temple restaurant aan. Het is een grote trendy tent met schermen met reclame en voetbalwedstrijden, allerlei discolichten, en een flinke beat die uit de enorme boxen stroomt, die boven aan het plafond hangen. Het is leuke jaren 80 en 90 muziek en af en toe iets moderners, dus gezellig. Phillip en Danielle vinden het ook leuk, dus we nemen plaats aan de aangewezen tafel op een verhoging met goed zicht op de straat. Ik vermaak me zeker met "mensen kijken". Veel Europeanen, maar ook Aziaten en wat opvalt veel jongelui, ik denk backpackers. De kaart bevat voldoende varieteit en we maken onze keuze. Inmiddels zijn we eraan gewend om allemaal apart te eten. Als je wacht tot iedereen zijn of haar  eten heeft gekregen is je eigen bord koud, mits je de laatste bent. Ik krijg dus nu als laatste mijn zalmfilet, opgemaakt op een mooi bord met een heerlijke saus en verse gestoomde groenten. Erwin en Phillip bestellen een gin tonic. Erwin een gewoon glas en Phillip een pitcher.... hij krijgt dus letterlijk "een hele emmel vol". Ik vraag na mijn juice een glas witte wijn en krijg een enorme bokaal. Als je je neus erin steekt, zie je op de bodem een laagje witte wijn liggen, rustig nippen dus, maar lekker is hij wel. Opeens krijg ik het idee dat met ieder kwartier de muziek harder wordt. Ik vraag aan Phil of hij dat ook merkt, moet echt zowat met mijn mond in zijn oor gaan hangen anders kan je elkaar niet meer verstaan. Volgens Phillip ligt dat aan de drank, huh? Ik heb toch echt maar een paar druppels gedronken, in tegenstelling tot Phillip die al een halve emmer leeg gedronken heeft. Erwin zit te ver weg om me te kunnen verstaan. Ik wend me tot Danielle die naast me zit en de avond op juices heeft doorgebracht, vraag haar ernaar en wij beiden zijn toch in de volle overtuiging dat de muziek steeds harder gaat. Inmiddels dreunt de bas door mijn ruggegraat en ook Danielle wil niet meer blijven. Tijd om ergens anders heen te gaan. Buiten staan er veel tuktuk chauffeurs en als je het bruine mapje met de rekening vraagt zien ze dat en klampen je meteen vast als je naar buiten loopt. Irritant is het niet, want als je "nee" zegt gaan ze weer weg. Er lopen hier geen opdringerige verkopers, dus de sfeer blijft gewoon gezellig. Wat wel opvalt is dat er in Cambodja relatief veel mensen roken. Ook binnen, maar je hebt er geen last van omdat alle gevels aan de voorkant van de restaurants gewoon open zijn. We lopen een stukje en horen ergens van boven een liveband. Daar nog wat gedronken, meegewiebeld op de nummers en daarna weer op huis aangegaan. Pubstreet, een aanrader. Vanavond gaan we er weer heen.

Vanochtend kijken wat er nog te doen is in de omgeving. De tweedaagse tocht naar de jungle wat Phillip heel leuk had geleken, trek ik niet. Ik wil echt even los van allerlei verplichtingen zijn. Erwin en ik hebben nog wat suggesties maar we gaan uiteindelijk met zijn tweeen naar het National Museum of Siem Reap. Phillip en Danielle gaan zwemmen of zo. De kaartjes regelen we via het hotel en dan blijkt de tuktuk gratis te zijn. Zo, die € 1,80 steken we weer in onze zak, inhalige Nederlanders als we zijn..... Het museum is een modern en luxe ogend gebouw. We worden tot voor de ingang gereden. Binnen is het ook prachtig, en dan begint onze rondgang. Het museum vertelt de geschiedenis van het Kmehr tijdperk en de belangrijkste koningen die hum stempel op het Angkor complex hebben gedrukt. Ze wilden allemaal een nog mooiere tempel bouwen De goden die aanbeden werden en de invloeden van India, doorspekt van informatie over het Boedhisme en Hindoeisme. Hoe men leefde, wat de betekenis van de kleding was, etc. Veel beelden en gebruiksvoorwerpen die bij de opgravingen gevonden zijn worden er tentoongesteld. Overal korte filmpjes die een beeld schetsen over b.v. de uitgestrektheid van het Angkor complex. Ik denk dat je beter eerst naar dit museum kunt gaan en daarna pas naar het tempelcomplex zelf. Als je ertussen loopt zie je na verloop van tijd niet echt meer het verschil tussen alle tempels, terwijl je dat beter gaat begrijpen na de uitleg in het museum. Rond 13:30 waren we weer terug. Zwempak aan en eerst een cappucinootje bij het zwembad, we hebben een beetje trek, dus 2 pizza's met zijn vieren gedeeld. Net een lekker snackje voor erbij zonder weer over te gaan op twee warme maaltijden per dag. De weegschaal laat ik de eerste weken na onze thuiskomst even met rust, je kan wel bedenken waarom. Phillip en Danielle hangen nu al zeker twee uur bij het zwembad en hebben een stelletje "balvrienden" gevonden. Ze hebben de grootste lol en babbelen een aardig woordje Engels met elkaar. Phillip had een koker Pringles meegenomen naar het zwembad, at de laatste stukjes op en liet de koker achter voordat hij het zwembad indook. Zaten er hier net twee broodmagere katjes zielig te piepen, net te laat om een stukje pizza te krijgen, borden waren al weggehaald. We zitten in een hoekje en hebben stiekem achter onze stoelen de pringelbus omgekeerd om de laatste stukjes aan de kleine katjes te voeren. Aanvallen, hap slik weg.... onze Gucci is er een reus bij.