En daar is "ie" dan, onze terugreis...

Harrie (ik kan het niet laten) zou zeggen "er is een tijd van komen en een tijd van gaan". Van wie zou hij dat nou hebben? We worden op locale Cambodjaanse tijd om 8:15 opgehaald. Phillip duikt nog snel de toilet op, hij voelt zich niet goed. Hoofdpijn, maagkramp en pijn in zijn nek. Heeft voor de vorm wat fruit gegeten en een glaasje sap gedronken. Precies om 8:15 staat hij gelukkig beneden. Koffers ingeladen en daar gaan we dan. Nog even zoveel mogelijk indrukken meenemen, want wanneer zullen we ooit weer in Cambodja zijn? Op het vliegveld zoeken we de balie om in te checken. Ik laat de paspoorten zien en zet alvast mijn koffer op de band. "Ik voel met echt niet goed mam, ik moet naar de WC". Phillip heeft een wit koppie. Ik vraag snel aan de stewardess waar de WC is, ze wijst hem aan en Phillip loopt weg. Ik draai me weer om voor de formaliteiten. Kijk weer over mijn schouder om te zien waar Phillip heen loopt en zie dan dat hij zijn ontbijt over de vloer van de luchthaven verspreid..... Erwin gaat hem snel achterna om te helpen, ik maak de formaliteiten gereed. Probeer wel aan te geven bij de baliedame dat er een schoonmaakploeg moet komen, iedereen moet om de drek heenlopen. Pas na een paar pogingen ziet ze midden in de hal de rotzooi liggen, regelt een paar mensen en zegt heel lief dat als het niet beter met hem gaat we haar kunnen waarschuwen, zodat ze hulp voor hem kan regelen. Ik heb ooit een keer gelezen dat de Cambodjanen niet zo vriendelijk zijn als de Vietnamezen, maar wij hebben echt alleen maar vriendelijke mensen ontmoet. Gelukkig had ik Phillip bij het ontbijt al iets gegeven en eenmaal door de douane begonnen zijn ingewanden zich beter te gedragen.

Ik bedenk me nu wel dat we natuurlijk niet zo blij waren met de actie van Thom en de tuktuk chauffeur. Ze bleven dan wel vriendelijk, maar toch.... en de vreemde man in de winkel had ook aggressieve trekjes. Oke, even bijstellen die mening dus dat we alleen maar vriendelijke mensen hebben ontmoet. Ik maak ervan: we hebben grotendeels vriendelijke Cambodjanen ontmoet!

Ons vliegtuig richting Hongkong vertrok op tijd. Een prima vlucht, ik had er wel tegenop gezien om weer in te stappen, gezien de problemen met onze vlucht van HCMC naar Siem Reap. Helaas heb je geen keuze als je zover weg zit, dus verman (of vervrouw?) je jezelf, verstand op nul en net doen of je het leuk vindt, nou dat gaat wel een beetje te ver eigenlijk. Ik maak ervan: net doen of je het niet erg vindt. We komen aan om 14:00 uur. Ons vliegtuig naar Amsterdam vertrekt om 00:15..... Geen grapje, we moeten 10 uur zien door te komen. Het is een groot vliegveld met heel, heel, nee echt, heel veel mensen. We gaan naar de eerste etage waar we allemaal fastfoodrestaurantjes zien, een pizzeria, een koffiebar, etc. Alle prijzen staan in Hongkong dollars. In eerste instantie schrik je je dus een hoedje, maar 1 USD is 7 HKD. Phillip zoekt het even op, en dan blijken het dus gewoon dure maar wel betaalbare producten te zijn. We zoeken een tafeltje, maar dat valt nog niet mee. Alles zit vol en er staan drommen mensen met handbagage, kinderen, kadootjes, bekers koffie en wat al niet meer, te wachten op een vrij plekje. Hier geldt blijkbaar het recht van de sterkste, dus zodra je iemand zijn spullen ziet pakken, duik je er direct op af. Na twintig minuten zoeken hebben we het door en veroveren wij een tafeltje, wel fijn als je nog dik 9,5 uur op de volgende vlucht moet wachten. We kiezen een betrouwbaar luxe restaurant om iets te eten te bestellen, welja, onze keuze is op MC Donalds gevallen. Op het plaatjes menu zien we naast de BigMac en de Kipnuggets ook allerlei exotische hamburgers staan, nee toch maar niet. Gewoon frieten, kipnuggets en een BigMac voor Erwin. Phillip wil niets. Is blij dat zijn maag weer een beetje tot bedaren is gekomen. Na het eten gaan we per twee (anders zijn we ons zuurveroverde tafeltje weer kwijt) met een uitgestreken gezicht "winkelen". Even neuzen bij Chanel, Gucci, Valentino, Burberry en een luxe parfumerie. Al had ik het geld, dan nog zou ik denk ik niet de mode uit deze zaken kopen. Het is zo vreselijk overdreven. Even verderop ontdekken we ook een Zara. Kijk, dat is beter geschikt voor ons, van de werkende garde... We houden continu de borden in de gaten om te zien of onze vlucht naar Amsterdam er al op staat, dan kunnen we vast naar de gate lopen, daar heb je meestal iets comfortabeler stoelen. Opeens zien we onze vlucht verschijnen maar nog zonder vermelding van de gate. We hadden al gezien dat de telling voor de gates tot 200 gaat. Wel belangrijk dus om in de goede richting te zitten. Dan wordt de gate vermeldt, nr. 36. We pakken onze spullen en slenteren de juiste richting op, geen haast. Onze vlucht vertrekt pas over 2,5 uur. We lopen, of rollen langzaam maar zeker richting gate 36. Ik weet niet of dat alleen bij ons voorkomt, maar we zitten altijd ergens bij de laatste gate in een hal. Ach wat geeft het, kan er ook nog wel bij, we hebben nog niet genoeg gelopen deze vakantie. Vlak bij onze stoelen staat een rij van 5 luxe ligstoelen, waarvan er nog 1 vrij is. Phillip wijst ernaar "zijn die stoelen voor iedereen?". Daar lijkt het wel op. Hij gaat lekker liggen om even bij te komen. Wij pakken een gewone stoel. Beetje lezen, mensen kijken, spelletje op het tablet, toiletbezoekje, oogluikjes even laten zakken, en dan valt mijn blik op het digitale bord bij de gate. Er staat inmiddels een andere vlucht op, naar een voor mij onbekende stad en het tijdstip is pas de volgende ochtend. Toch nog maar een keer op zoek naar een bord met het vluchtschema. Natuurlijk weer niet in de buurt dus ik stiefel erheen en zie dat de gate veranderd is naar nummer 67. Hop, Phillip uit zijn slaapje getrokken, de rugtassen weer verzameld en de hal met gate 67 gezocht. Een kwartier later zaten we bij gate. Je zal het maar niet op tijd gezien hebben en je vlucht missen, kan je nog eens een dag wachten op de volgende vlucht. En dan is het eindelijk zover, we gaan aan board, zoeken onze plek, en bereiden ons voor op weer een vlucht van 12 uur. Het is een groot vliegtuig. Iedere stoel heeft een eigen beeldscherm met een grote keuze aan films die je kan kiezen. Voldoende eten en drinken, dus wat wil je nog meer? Nou....gewoon lekker kunnen liggen om een slaapje van 12 uur te kunnen doen. Uiteraard gaat dat niet gebeuren. Het is dus een kwestie van zitten op de ene bil, zitten op de andere bil. Onderuit zakken en je benen strekken. Enkels heen en weer draaien, je wilt tenslotte geen trombose oplopen. Weer rechtop zitten, stukje lopen, weer filmpje kijken en, yes, dan val je toch in slaap. Helaas ook van korte duur, of ik nog een glaasje water wil. NEE, natuurlijk niet. Ik wil gewoon wat slapen, snik. 

Na een dikke 11 uur geeft de piloot door dat we de landing gaan inzetten. Even dacht ik terug aan onze vlucht van 4 dagen geleden, waarbij het met de landing niet zo goed ging. Die gedachten duw ik snel naar een stukje van mijn hersenpan waar ik niet veel kom. Wegwezen. Dit gaat gewoon goed, beetje gapen, slikken, geen oorpijn en dan de zachte bonk van de wielen die de grond weer raken. Jezus, wat ben ik blij. Een fantastische vakantie gehad, heel veel mooie en interessante, zelfs imposante dingen gezien, hele leuke mensen ontmoet en dan ook weer gezond met je gezin op eigen bodem staan. Wat een, bofkonten zijn wij!