Anuradhapura

Vanochtend vroeg uitgecheckt, we hebben  een lange busreis naar Anuradhapura voor de boeg. Een prachtige reis over een van de twee "snelwegen" die Sri Lanka rijk is. Je mag er maximaal 60 km. Per uur  rijden, waar onze buschauffeur zich keurig aan houdt, maar op de tuktuks na is hij toch echt de enige. De lokale bussen rijden als een gek voorbij. En gek is hier ook echt als Gek bedoelt. Vietnam was al grazy met verkeer, maar hier slaat het echt alles. Ze rijden hier links, inhalen doe je gewoon, de tegenliggers gaan wel opzij of minderen vaart. Met een gemiddelde van 60 km. Lukt dat nog net, maar met die hard rijdende gekken wordt het echt een uitdaging, zeker als het even erg druk is. We zagen zeker drie keer zo'n bus een aardige schuiver maken, ik dacht nog dat gaat echt NIET, maar het ging NET wel, pfff. Heen en weer slippend kregen ze hun bus toch weer onder controle. Enfin het was weer een belevenis. Nou lijkt het landschap erg op dat van Vietnam, maar toch is het anders. Met name al door de vele dames die in een prachtige sarong langs de weg lopen. Het oogt toch weer anders. Het is hier ontzettend groen met hele palmbomen bossen. Ze hebben hier oranje en groene kokosnoten aan de palmbomen, waarbij zoveel mogelijk grondstoffen van de kokosnoten en bloemen gebruikt wordt, b.v. voor kokosmelk, een soort siroop, yogurt (van de kokosmelk) tot alcohol voor de Arack (sterke drank). Onze gids Manu heeft ons al aardig wat verteld over de bevolking. 60 % is boedhist, 15% is katholiek, 10% Hindoe, waaronder ook de noordelijke Tamils vallen. Dan nog zo'n 6% Moslims en ca. 1,5% is Burger....Uh....Burger? Ja, dat zijn de nazaten van de Engelsen en de Nederlanders die er ooit huisgehouden hebben. Hun Oermoerstaal spreken ze niet meer, het enige wat ze nog hebben, is hun achternaam. Er wonen dus echte Burger Sri Lankanen met de achternaam: Schilder, Jansen en Smith.... 

Op Sri Lanka is het gemiddelde maandloon ca. €400,00. Dat lijkt niet veel maar het levensonderhoud is ook niet echt hoog. Daarnaast is onderwijs tot 16 jaar gratis, maar ook de gezondheids zorg is gratis. Overal zie je ook kleine kliniekjes, dus is de zorg ook nog eens goed toegankelijk.

Enfin, onze gids Manu vertelt veel maar hij is niet zo'n gangmaker als onze Har....Har.... nee ik zeg het maar niet. Manu doet echt zijn best, op het keurige af, ja echt, hij doet zijn best.

Het landschap is prachtig, ontzettend groen, het is nu ook regentijd. Onderweg een beste bui gehad, maar bij het tempelcomplex dat we vandaag bezocht hebben is het de hele tijd droog geweest. We hebben dus tot nu toe mazzel met het weer. Het is prima te doen en stukken minder warm dan in Vietnam. Bij het tempelcomplex krijgen we restricties mee, broek of rok over de knieen, geen schoenen aan (lang leve de sneakersokjes, die mogen dus wel) en mouwtjes tot een flink eind over de schouders. Bij het complex moeten we zo,n 350 treden tot aan het eerste plateau van waaruit we weer naar een stupa, een uitzichttoren en een enorm Boedhabeeld kunnen lopen, ook dus weer enorme uitgesleten trappen. Danielle doet overal aan mee en doet nog 3 extra trappen, Erwin doet mee aan twee van de beklimmingen, maar gaat op verzoek van Danielle nog een keer naar de stupa, wat een beste prestatie is. Ik had toch erg graag met ze mee gegaan, maar iemand moet de foto's nemen toch? Ik offer me dan maar weer op en blijf op het plateau hangen voor de fotomomentjes.... Dat verhaal klinkt goed vind ik zelf. Alleen aan mijn blog vertrouw ik de ware reden toe, waarom ik niet verder mee naar boven ben gegaan. Ik heb me die 350 treden opgesleept, hijgend als een postpaard.....eenmaal weer een beetje op adem gekomen, waren Danielle en Erwin al op weg naar de volgende beklimming en tja, dan kies je maar eieren voor je geld en ga je een beetje met je fototoestel interessant lopen doen, gelukkig was ik niet de enige die zich met een smoes onttrok aan de extra beklimming.

Na deze excursie zijn we toch een stuk sneller weer naar beneden afgedaald, de bus in en toen naar een mooi hotel aan het meer. Heerlijk veel muggen hier, dus we hebben weer aardig wat Deet gespoten. Om 19:30 stond er een uitgebreid buffet op ons te wachten. Net als in Vietnam is het eten hier verrukkelijk, veel verse gerechten, veel fruit  en bijzondere groenten en getverdemme wat een overheerlijke toetjes. Dat zouden ze echt moeten verbieden. Het middageten bestond ook al uit een warm buffet. Misschien kunnen we hier wat missiewerk verrichten, wat is er mis met een boterham met kaas? Ach ja, daar wagen Aziaten zich natuurlijk liever niet aan.....ze vinden mensen die veel kaas eten en melk drinken, stinken🤔, nou ja!

Dat internet is hier wel een dingetje, net als het voltage. Wederom druk met de receptie in de weer geweest om een internetverbinding tot stand te brengen. Gelukkig wel gelukt, dus ik kon weer schrijven en publiceren. Ook hier werken onze verloopstekkers niet. Ze hebben in onze hotelkamer alleen al 3 verschillende stopcontacten. Wie dat ooit verzonnen heeft? Kon ik gisteren in ons hotel nog twee verloopstekkers lenen, vandaag was er een run op die leendingen bij de receptie en ving ik dus bot. Een van de medereizigers zei dat hij de stekker van de waterkoker eruit had getrokken en dat zijn Engelse verloopstekker toen werkte. En bingo....bij ons werkt het ook. Gelukkig kunnen we onze smartphones, tablet en fototoestel weer opladen, pfff.

Inmiddels is het weer bijna 23:15, ik ga nog wat foto's proberen te uploaden en dan slapen. Morgen om 7:30 ontbijt en daarna bezoek aan de oude ruinestad van Anuradhapura. Complex van 60 km2 groot, maak je borst maar nat.....