En dan is het zover

Maanden hebben we er naar toe geleefd en dan is het zover. De koffers dicht, Gucci geknuffeld en dan brengt Phillip ons weg. Raar idee toch om zover weg te gaan, terwijl hij thuis blijft. Weer een stukkie loslaten, het komt allemaal goed mam! Op Schiphol zien we weer een giga-rij voor de incheck bali van Qatar. Hier vertoeven we dus een klein uurtje voor we kunnen inchecken, dat belooft nog wat voor de overige controleposten en het is nog niet eens een echte vakantieperiode. Tot onze verbazing kunnen we bij de douane zo doorlopen, even scannen, tasjes hoeven niet meer open, ze zien blijkbaar alles zitten. Dan zelf je paspoort scannen bij de volgende post, een vriendelijke groet van onze kant levert een vuile blik van de arrogante beamte op...., snel doorlopen maar voor ze lastig gaan doen. Bij de gate zien we dat 2/3 van de medereizigers lijken op Indiers/Srilankanen e.d. de rest is van Europese afkomst. In het vliegtuig hebben we 3 plaatsen naast elkaar. Voor het eerst sinds we meevliegende kinderen hebben mag ik bij het raam....Erwin wil aan het gangpad om zijn benen voor de mooie stewardessen te kunnen uitstrekken (er zal er toch een per ongeluk op je schoot belanden😉) en Danielle wil beslist niet aan het raam, want jaha.... enkele weken geleden is er een vrouw bijna uit het raam geschoten en uiteindelijk ook helaas nog overleden, ondanks dat iemand haar had teruggetrokken. Nou lekker dan, wat een eer. Ik kijk nog eens naar dat raampje en dan nog eens naar mijn onderkant..., neuh, die past daar echt niet door. Gerustgesteld laat ik me op de stoel zakken. De reis is weer zo'n lekkere vermoeiende. We vertrekken 55 minuten later dan gepland, maar hebben daardoor een korte overstap, en we komen op schema in Colombo aan. We worden opgewacht door Manu, een Srilankaan die toch een heel aardig woordje Nederlands spreekt. Als hij al zijn schaapjes bij elkaar heeft gaan we de bus in. En via het strand waar veel verschillende vissoorten liggen te drogen en de vismarkt (waarom nou toch altijd..., neus dicht en er snel overheen lopen) naar ons hotel. Net als in Vietnam vindt men hier blijkbaar ook dat je de lokale vismarkt, als toerist, toch echt gezien moet hebben. Manu vertelt dat we vannacht in het simpelste hotel van de reis slapen. Ik zet me dus al schrap voor wat we mee gaan maken, maar we worden vriendelijk ontvangen met een glaasje sap, de koffers worden uit de bus geladen en naar onze zeer ruime en schone slaapkamer gebracht. We kunnen douchen onder een heerlijke warme, goede straal. Fantastisch na zo'n reis. Oke dan, klein minpuntje.... er ligt geen shampoo of doucheschuim, muts als ik ben had ik gelukkig ergens, en dan ook echt ergens in een koffer een fles shampoo gestopt. Ik ploeter door 3 koffers heen en na 5 minuten hou ik hem triomphantelijk omhoog! Daarom Erwin, en alleen daarom sjouwen we nu altijd van die verrekt zware koffers mee, maar jij hebt nu wel weer een fris koppie! Danielle wil haar telefoon opladen, maar ze moet een verloopstekker hebben. Geen nood ik heb 2 sets met 4 verschillende stekkers meegenomen, ons kan niets gebeuren. Dus wel, die heb ik dus blijkbaar echt voor nop meegenomen. Niet een past er..... geen goed vooruitzicht want wat als je je telefoon en je tablet niet kan opladen? Als ze leeg zijn, geen wekker, geen tijd en geen blogje...... met een natte kop (mijn fohn wil het uiteraard ook niet doen) naar de receptie, tuurlijk hebben wij een adapter voor u te leen. Wat borg betalen en blij als een kind huppel ik met de adapter terug naar onze kamer. Voorlopig is het gevaar even geweken en kan ik een blogje schrijven. Terug in de kamer wil ik de wifi code invoeren, maar dat werkt niet, wat nu weer? Gaat het dan toch geen blogje worden? Weer naar de receptie, code wordt ingevoerd, maar nog altijd geen connectie. Er zitten een moeder en dochter uit ons reisgezelschap en zij hebben op hun kamer wel wifi vertellen ze. Ze zitten boven het zwembad met hun kamer....... daar is waar ik nu met Danielle zit en waar ik weer de momentjes van vandaag op kan schrijven.

Om zes uur moeten we ons beneden melden in de lounge voor brieffing van Manu en centjes dokken voor de entreegelden en de fooienpot. Om half acht eten. Morgen vertrekken we weer vroeg voor de echte rondreis......waar heb ik dat eerder gehoord?